Nieprzewidywalność Irlandii czyli Duckett’s Grove

Irlandia to nieprzewidywalność. Rano wstając nie wiemy jaka będzie pogoda. Nie wiemy czy umówiony hydraulik zjawi się o czasie i czy w ogóle. Nie wiemy czy widok który nas miał zachwycić rzeczywiście będzie widoczny przez chmury lub mgłę. Nie wiemy co spotkamy za rogiem…np. w szczerym polu gdzieś wydawałoby się że z dala od powszechnie uczęszczanych tras.

Gdy zobaczyłam kiedyś gdzieś zdjęcia zamku Duckett’s Grove spodziewałam się że budynek, mimo że w ruinie, zrobi wrażenie. Mimo wszystko jednak skręcając w małą wiejską dróżkę, trochę oniemiałam gdy w oddali pojwiły się przepiękne wieżyczki. Jak to tak? Ni z tego ni z owego? W środku zwykłego rolniczego terenu? Imponujące ale niewidoczne z głównej drogi? Gdybym przypadkiem przejeżdżała tędy, nie wiedząc czego szukać, nigdy nie trafiłaby na to cudo. Nieprzewidywalność Irlandii….

Zamek wybudowany w roku 1830 należał do rodziny Duckett. W roku 1933 częściowo spłonął. Od niedawna bo od 2005 roku posiadłość jest w rękach lokalnych władz (Carlow County Council)

Przy zamku są dwa ogrody (walled gardens). Nie są tak piękne i pełne roślinności jak zazwyczaj tego typu ogrody tutaj ale za to ciche i spokojne.

Na tyłach zamku znajdują się tzw Pleasure Grounds – trochę zaniedbany, dziki mały park. Pozostałości wnętrza zamku można zwiedzać (mi się akurat nie udało).

Od roku mieści się tu też mała kafejka czyli tea rooms 🙂 . Pani ją prowadząca przyrządziła mi przepyszną kanapkę na lunch z wszystkich prawie produktów jakie miała (nietypowe tutaj mieszać kurczaka, ser żółty, czerwoną cebulę, pomidor w jednej kanapce). Z kuchni dochodziły zapachy ciast. Pani przygotowywała się do rodzinnego festynu jaki miał mieć miejsce kolejnego dnia. Festyn przygotowywała z okazji pierwszego roku  działania swojej kafejki. Oprócz mnie były jeszcze cztery osoby przez cały mój pobyt mimo tego pani powiedziała mi że biznes rozwija się bardzo dobrze.

Zjadałam kanapkę, podreptałam wokół zamku wszędzie gdzie się dało. Wróciłam, wypiłam kawę, pokontemplowałam w ciszy i ruszyłam w poszukiwaniu kolejnego dowodu nieprzewidywalności Zielonej Wyspy.