Trolle i blogowi przyjaciele..

Blogować zaczęłam chyba z takich samych powodów jak większość osób mieszkających za granicami swojego kraju ojczystego. Blog to miało być takie sprawozdanie z mojego życia w Deszczowej dla przyjaciół i rodziny, zamiast pisania podobnych maili, przesyłania zdjęć itp. Pomysł podsunęli mi przyjaciele, którzy wyjeżdżając z Madrytu do Luksemburga zaczęli blogować. Z czasem, gdy nie tylko rodzina i znajomi zaczęli bywać na moim blogu, zmienił się jego charakter. Zbyt prywatnych wpisów na nim nigdy nie było, ale zniknęły bardziej prywatne zdjęcia i więcej się nie pojawiły.

I gdy W Krainie Deszczowców przestało być stroną tylko dla „wtajemniczonych” zaczęły się też niemiłe sytuacje. Miałam przez jakiś czas pewnego fanotrolla. O problemie tym pisała kiedyś świetnie Monika na swoim szwedzkim blogu. Mój osobisty trollofan bardzo mnie lubił. Pisał pełne nienawiści komentarze, nie tyle nawet w stosunku do mnie co do zjawisk i osób przeze mnie opisywanych. Po czasie, gdy go zablokowałam zmieniał swoje imię a nawet IP. W końcu się odczepił. Niestety nie był to jedyny troll. Zadziwia mnie jak dużo osób, wchodząc na czyjegoś bloga zapomina o pewnych zasadach a przede wszystkim o najważniejszej – że są gościem w czyimś „domu”. Zaczynają sobie używać, jakby byli na jakimś onecie czy innym forum bez trzymanki. Trochę jednak się hamują…bo najbardziej hejtowskie komentarze przesyłają mi drogą prywatną wysyłając wiadomości na fejsie lub na maila.

Jest jeszcze inna grupa trolli. To trolle, które regularnie pojawiają się tylko wtedy gdy mogą mi coś wytknąć. Pilnie czytają każdy mój wpis, ale odzywają się tylko wtedy gdy się przejęzyczę, zrobię jakąś literówkę lub zapomnę przecinka. Żeby nie wyjść na totalnych trolli złośliwców dodają jakieś zdanie w stylu „wpis mi się podobał”.

Kolejni pojawiają się tylko i wyłącznie wtedy gdy nie zgadzają się ze mną i oczekują, że zmienię zdanie bo ich racja jest racjejsza 🙂 Polemizować lubię, dyskutować też ale jeśli czuję złośliwość i uszczypliwość to już mi się nie chce.

Na szczęście to kropla w morzu innych wspaniałych ludzi poznanych dzięki blogowi. Gdyby było inaczej musiałabym mieć skłonności masochistyczne aby nadal prowadzić bloga. Pisanie jest specyficzne, o wiele trudniejsze niż rozmowa. Wiedzą to nie tylko osoby prowadzące bloga, ale też ci z Was, którzy w pracy komunikujecie się głównie poprzez maile. Ile się trzeba nieraz nagłowić żeby napisać dyplomatycznego maila. Dlatego też, w sytuacjach w których mogę, wolę złapać za telefon i zadzwonić. Nie zawsze jednak jest to możliwe, gdyż często specyfika pracy wymaga komunikacji pisanej. Z pisaniem bloga, i wymianą myśli poprzez niego jest identycznie. Możemy nie zrozumieć czyichś intencji, lub opacznie oskarżyć kogoś o złośliwość lub agresywność. Działa to i w drugą stronę – chcemy zabrzmieć ironicznie a brzmimy kpiąco i pogardliwie. Przyznaję, że i ja tak zabrzmiałam dla innych kilka razy. Na szczęście, to co rzeczywiście było niedomówienie i nieporozumienie, zostało szybko wyjaśnione. To co nie zostaje wyjaśnione, to okazuje się prawdziwą agresją i złośliwością a nie jakąś nadinterpretacją.

Dostaję sporo maili od bardzo pozytywnych osób, poznałam wiele ciekawych blogów i ich fantastycznych autorów. Większość tych znajomości pozostaje w sferze wirtualnej, ale poznałam też kilka osób w realu. Spotykamy się co jakiś czas, jesteśmy dobrymi znajomymi a nawet można powiedzieć że z niektórymi zostaliśmy przyjaciółmi. 

Blog z czasem zaczęłam traktować jak taki trochę albumo kronikę w której przechowuję miejsca, które widziałam ale również szkice na temat współczesnej Irlandii. To taki podstawowy powód dla którego wciąż piszę. Jednak znajomości jakie dzięki niemu nawiązałam, rozmowy (zarówno na blogu jak i prywatne mailowe) są dla mnie już nierozłączną częścią bloga. I cieszą, wzbogacają a czasem po prostu pomagają.

Dziękuję Wam wszystkim  za to.

PS. Zobaczyłam dziś, że Piotra Pendragona, dobrego znajomego oraz wspaniałego blogowicza też właśnie pod najnowszym wpisem zaatakowały trolle. Jak trzeba być zakompleksionym mały człowiekiem żeby się tak zachowywać? Nie pojmę tego nigdy, ale w sumie nie jestem taka ograniczona jak te trolle.